IN EEN VOLGEND LEVEN WORD IK KRAANDRIJVER

Wat een week! Woensdag j.l. heb ik voor het eerst in levende lijve onze koning en koningin aanschouwd. Niet dat ik daar apart voor op stap ga, maar omdat ik toch naar mijn moeder moest, heb ik er toch wel even een straatje voor omgelopen. 

Maxima vraagt: 'Heb je Ellen al gezien?'



Ze waren er al en eerst zag ik niks, alleen een heleboel kinderen, maar er stonden een aantal jonge vrouwen naast mij te zwijmelen en dank zij hen kon ik een rood-rose hoed ontdekken en die bleek dus van koningin Maxima te zijn. Later kwamen zij onze kant opgelopen om in de auto te stappen. De politieagenten zaten al klaar op hun motoren, die mannen heb ik wel van heel nabij mogen bekijken en ze waren het waard. Leuke jongens.

Het koningspaar zwaaide nog even naar ons en toen gingen ze op weg naar Leliestad.

Vanmorgen vroeg kwam er met veel kabaal een heleboel materiaal aangereden, een grote kraan met machinist nestelde zich op het fietspad, dat voor de fietsers werd omgeleid. De gemeente zette de daarvoor bestemde borden neer en allerlei auto’s van verschillende bedrijven kwamen daarna aangetuft en jawel er werd een aanvang gemaakt om onze terrassen te renoveren. Van de eerste negen stuks zijn de tegels gelicht en die werden met een enorme grijper in de bestemde afvalcontainer gedeponeerd. Later werden de nieuwe tegels omhoog gehesen.

De werklui gaan aan de slag

Maar het leukste was het opruimen van al dat materiaal, want om te beginnen draait de cabine op die grote grijper om zijn eigen as en hoeft dus niet te keren.

Enorm fascinerend vond ik het en besloot ter plekke, dat ik kraandrijver wil worden in een volgend leven.

Want die auto’s dat is toch een uitvinding, alles gaat hydraulisch (geloof ik tenminste) of computergestuurd?

Er zijn allerlei verborgen laden en opbergruimtes om al hun werkmateriaal in de auto te laten verdwijnen. Volgens mij heb ik met open mond staan kijken.

Ook de afvalcontainer werd opgehesen en net toen ik dacht: ‘oh jé, dit gaat fout, omdat de laadbak bijna verticaal ophoog werd getakeld en de tegels al begonnen te glijden zakte de bak, precies op tijd, horizontaal op de vrachtauto. In een mum was alles opgeruimd.

Hij lijkt erop, maar het is hem niet!

De zijflappen, waardoor een ieder ziet, dat hij met zijn fiets om moet rijden, gleden naar binnen voor en achter de vrachtauto zonder morren en daarna ging de hele handel op weg.

Morgen rijd ik naar de Betuwe, koffiedrinken met mijn vroegere buurvrouwen en ga eens poolshoogte nemen in mijn tuin. Hoe zullen de rozen erbij staan?

Maar ja, ik heb er niks meer mee van doen en wat ‘mijn tuin’!

Er is daar immers niks meer van mij.

Tja, ik zie me daar al aanbellen en ze rekening en verantwoording afdwingen over mijn rozen.
Zou ik zo gek zijn? Vast wel!