WE GAAN ER IETS MOOIS VAN MAKEN, ZEKER WETEN.

Ik word gebeld door het verzorgingshuis met de vraag:

‘Wilt u even naar de spoedeisende huisartsenpost in het ziekenhuis gaan, want daar ligt een recept voor uw moeder. En wilt u daarna de medicijnen gaan halen bij de apotheek?’



Zo stekelig voel ik me soms



Tja, je hebt net een dag vrij voor jezelf gepland, waarin je de dingen wilt doen, die zijn blijven liggen, omdat je moeder veel aandacht vraagt en daar wordt weer een beroep op je gedaan. Zucht, zucht! Vaak belt ze drie keer per dag soms een uurlang per keer en je bent al drie keer deze week bij haar op bezoek geweest, omdat ze iets kwijt raakte, of ergens boos over is, want ze voelt zich tekortgedaan, maar vooral omdat ze bang is.
Heel erg bang.

Mijn moeder weet, dat ze steeds in de war raakt, dingen vergeet, maar toch, ze wil het niet weten, het is gezichtsverlies en dat niet alleen, ze raakt zichzelf kwijt.

Met alle kracht, die in haar is, probeert ze grip op haar situatie te houden of weer te krijgen. Soms door de dingen maar gewoon los te laten.

Hoe moeilijk zal dit zijn, want haar hele leven heeft ze de regie gevoerd over zichzelf en haar omgeving, maar nu draait haar wereldje geen kwartslag, maar bijna een hele.

Negenentachtig wordt ze en het is een broos vrouwtje, maar soms komt haar kracht, door middel van woede, weer naar boven.

En dan wil ze dit en ook dat, maar vergeet ook niet…. enzovoort.

Ja, waar gaat dat heen. Het zal voortschrijden, er is in feite geen houden meer aan.

Ze wordt goed verzorgd en krijgt haar natje en haar droogje op tijd. Er wordt van alles georganiseerd voor de medebewoners, maar ja, ze is steeds ziek.

Amper is ze verhuisd, of ze krijgt al een lichte hersenbloeding, daarna een longontsteking, blaasontsteking, ze verrekt haar armspieren en nog houdt het niet op.

Eigenlijk moet je oude bomen niet meer verplanten. Dat weten wij, maar wat als er geen andere keus is?

Ik leer veel van deze situatie. Zo langzamerhand weet ik er beter mee om te gaan en leg niet meer uit, verbeter haar niet, want helaas ik ben een betweter. Omgaan met cliënten is één verhaal, maar dit is mijn moeder en dat is different cook.

Ik laat haar de verhalen vertellen, die ze al duizenden keren heeft verteld. Probeer niet te ongeduldig te zijn en me niet steeds schuldig te voelen. Natuurlijk lukt dat niet altijd, want ik ben ook maar een mens.

Droom, fantasie en werkelijkheid worden tot één brij, waar soms geen touw aan vast te knopen is, omdat als ik al iets ter verduidelijking vraag, ze zeer geïrriteerd kan reageren. Dus doe ik weer een stap terug en neem de verhalen met een korrel, of een emmer vol, zout net wat de situatie vraagt.

Luisteren dus, of soms het ene oor in en het andere oor weer uit…., maar, daar moet ik ook  mee uitkijken, want ze mag dan in de war zijn, dom is ze niet.

Bloemen heb ik voor haar meegebracht vandaag en de kranten, want ze is nog zeer geïnteresseerd in het wereldgebeuren en verheugt zich op de inhuldiging van koning Willem-Alexander en koningin Maxima. Wij gaan er iets moois van maken, zeker weten.